Pojazdy samochodowe, poruszające się po drogach publicznych, muszą mieć odpowiednie układy prowadzenia, które zapewniają bezpieczeństwo jazdy. Do układów prowadzenia zaliczamy: układ kierowniczy i układ hamulcowy. Zadanie układu kierowniczego polega na umożliwieniu zmiany kierunku; ruchu samochodu przez okresowe ustawienie jego kół kierowanych. W przeważającej większości samochodów kołami kierowanymi są koła przednie. Zadanie hamulców polega na zmniejszaniu szybkości jazdy albo unieruchamianiu pojazdu. Sprawne działanie układu hamulcowego jest jednym z podstawowych warunków bezpieczeństwa jazdy. Każdy samochód musi być wyposażony co najmniej w dwa niezależnie od siebie działające układy hamulców, tj. w układ zasadniczy (w zasadzie hamulec nożny) i w pomocniczy (w zasadzie hamulec ręczny). Hamulec zasadniczy powinien działać na koła wszystkich osi pojazdu, a pomocniczy na tylne koła lub wałek główny skrzynki biegów. Hamulec pomocniczy (ręczny) powinien być tak skonstruowany, żeby mógł zapewnić zatrzymanie samochodu, gdy zawiedzie hamulec zasadniczy. Hamowanie kół samochodu następuje na skutek przyciskania nieruchomych szczęk hamulcowych do ruchomych, obracających się bębnów kół samochodu, tzw. bębnów hamulcowych. Tarcie występujące między szczękami a bębnem powoduje przyhamowanie ruchomego bębna, a w razie potrzeby jego całkowite unieruchomienie wraz z kołem samochodu. Intensywność tarcia zależy od materiału bębna i okładzin ciernych szczęk hamulcowych oraz od siły wywieranej na szczęki hamulcowe przez kierowcę, wskutek naciskania na pedał hamulca. Skuteczność hamowania pojazdu zależy również od przyczepności opon do nawierzchni drogi.