EFEKT HALLA – Edwin Herbert Hall (1855-1938) był fizykiem, zajmował się badaniami zjawisk elektrycznych zachodzących w różnych materiałach poddawanych działaniu pola magnetycznego. W 1879 roku odkrył zjawisko przewodzenia poprzecznego w przewodnikach znajdujących się w polu magnetycznym. Zjawisko to wykorzystywane jest dziś do pomiarów natężenia pola magnetycznego lub pośrednio w konstrukcji czujników impulsów magnetycznych – od nazwiska odkrywcy nazwane efektem Halla.

W odpowiednio dobranym przewodniku zasilanym z zewnątrz i umieszczonym w polu magnetycznym między ściankami prostopadłymi do linii pola magnetycznego pojawia się różnica potencjałów.

Czujnik Halla nie ma wad indukcyjnego. Przebieg napięcia na jego zaciskach ma kształt prostokątny o stałej amplitudzie bez względu na częstość pojawiania się sygnału, jak i odległość czujnika od źródła sygnału (podobnego koła sygnałowego). Czujnik Halla ma bardzo wysoką dokładność, jego wykonanie wymaga jednak wysokiej precyzji i jest kosztowne. Czujnik Halla  wykorzystuje zmiany w polu magnetycznym wywołane przejściem zęba koła sygnałowego przed czujnikiem. Tu jednak wejście zęba w pole czujnika powoduje przewodzenie elementu czynnego czujnika, a wyjście zęba zamknięcie przewodzenia. W efekcie sygnał ma kształt prostokątny, a wielkość napięcia przewodzenia zależy tylko od sposobu zasilania czujnika.

Rozwiązanie to stosowane jest w systemach wymagających szybkiej reakcji i precyzyjnego działania.
Sprawdzenie czujnika Halla wymaga użycia przyrządu diagnostycznego z oscyloskopem. Użycie omomierza prowadzi do zniszczenia elementu czynnego czujnika tego typu.